कविता: किसान जिन्दगी । विमल सिटौला

बर्षा होला भनिकन किसान रहेका छन् आशमा

तर पनि उनीहरु कञ्जुस सगरको छन् त्रासमा ।

उष्ण मासको रापिलो अग्निले छोडेको छ वासना

गराहरुले पनि सहेका छन् प्रकृतिको खुबै शासना ।

जागै रहेछन् रम्यकमा आँखाहरु नजोरी नजोरी

कोइलीको कुहुकुहु गुञ्जिन्छ किसानको कानैभरी ।

यो कस्तो छटपटाहट ? फगत बढेको छ किसानमा

बालबनिता बहलाग्दा छन् मुखामुख गर्दै फसानमा ।

कठै ! हरेक बर्ष किसानहरु यसैगरि बन्दछन् अतोषित

निस्तन्द्र हुन्छन् महिनौँसम्म बन्न सकेनन् आमोदित ।

न छ सपना ठूलो तीनको न धनवान हुने चाहना

न पाल्छन् कुविचार मनमा न गर्छन् झुठो वहाना ।

देखियो माथि निहारिका तल खुसी देखिए किसान

बहूतै छाँट बढायो वृष्टिले त्यो एकान्तको निकेतन ।

थोपा थोपा चुहियो पय ती अपठ्यारा बञ्जरमा

मेटेर उत्तापलाई तन्मयता बढ्यो कौतुक नजरमा ।